در سال‌های اخیر درهای مراکز بهزیستی به روی مردم بسته شده است و به آنان اجازه داده نمی‌شود با بچه‌ها ارتباط برقرار کنند. برخی بر این باورند چنین رویه‌ای، کودکان تحت‌پوشش را از تجربه ارتباط با انسان‌های دیگر محروم می‌کند. اما این برداشت کاملن غلط است. مراکز بهزیستی برای کودکان حکم خانه را دارد و ما باور داریم از فضای خانه باید حراست کرد. شما در خانه‌تان را باز می‌گذارید تا هر کس رد می‌شود، بیاید داخل و سرکی بکشد؟
ارتباط بچه‌ها با دنیای بیرون قطع نشده است. آنها مثل بقیه هم‌سن و سال‌های خودشان به مدرسه می‌روند و در سطح جامعه رفت و آمد دارند. بیشتر بچه‌هایی که در مراکز بهزیستی زندگی می‌کنند بدسرپرست هستند و بستگانی دارند، پس زندانی نیستند و روابط اجتماعی‌شان هم محدود نشده است. اما ما به دنبال حذف نیکوکارهای پفک نمکی هستیم!
نیکوکارهای پفک نمکی کسانی هستند که هدف‌شان فقط ارضای روانی خودشان است، نه پاسخ به نیازهای کودکان تحت پوشش بهزیستی. پاسخ دادن به نیاز واقعی بچه‌ها چند راه دارد؛ اول قبول سرپرستی دایم یک کودک بی‌سرپرست، دوم امین موقت شدن برای یک کودک بدسرپرست و سوم تبدیل شدن به سرپرست داوطلب به عنوان حامی. بچه‌ها فیلم سینمایی نیستند که هر روز یک نفر برود تماشای‌شان کند!
اگر کسی بخواهد با بچه‌ها تعاملی داشته باشد باید به عنوان داوطلب حامی در مراکز بهزیستی حاضر شود. هر فردی می‌تواند سرپرست داوطلب یک کودک باشد. البته نمی‌تواند او را به منزل ببرد اما می‌تواند هفته‌ای یک یا ۲ روز، زمانی را با او سپری کند.
فردی که می‌خواهد داوطلب حامی بشود، می‌تواند به کمیته شبه‌خانواده مستقر در مراکز استان یا شهرستان مراجعه کند و برای داوطلب حامی شدن درخواست بدهد. اگر کمیته شبه‌خانواده صلاحیت او را تایید کند، می‌تواند به مراکز بهزیستی رفت و آمد کند.
