با دونه‌دونه‌ی سلول‌هامون باردارش شدیم

فسقلی موفرفری پدرومادر فرزندپذیری هستند که مدتی در اینستاگرام درباره تجربه‌شون و چیزهایی در این مسیر یاد گرفتند، می‌نوشتند. آنها از معدود فرزندپذیرهایی‌اند که درباره خودشون و تجربه‌شون نوشتند. متاسفانه مدتی است از آنها خبری نیست. امیدوارم به زودی دوباره بنویسند.

روزی که تصمیم گرفتیم این گونه بچه‌دار بشیم احساس کردم با دونه‌دونه‌ی سلول‌هام باردار وجود نازنینش شدم، راهی و حسی که مشترک بود بین من و پدرش. نه ماه کلاس برای آماده‌سازی داشتیم، نه ماهی که پا‌به‌پا و دست در دست همدیگه طی شد. بر عکس بچه‌دار شدن از طریق بارداری، به عنوان زن و مرد، شرایط‌مون، انتظارمون، نگرانی‌هامون یکسان بود و مشترک.
بارها از ما سوال شد چطور می‌تونیم عاشق بچه‌ای باشیم که خودمون به این دنیا نیاوردیم. راستش عشق بین من و همسرم جواب این سواله. وقتی ما دو نفر بدون هیچ رابطه‌ی خونی و خویشاوندی و با کلی تفاوت، این طور بدون مرز عاشق هم هستیم، پس می‌تونیم عاشق فرزندی غیر همخون هم باشیم. عشقی که با هر بوسه، با هر نوازش و با هر آغوش گرم، ما رو بیشتر در خودش حل می‌کنه، عشقی که اشک‌ها رو به لبخندها بدل می‌کنه و حالاست که ما خودمون رو غرق یبینیم.

پاسخی بگذارید

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید!
لطفا نام خود را در اینجا وارد کنید