می‌دونم خیلی وقتها ما از روی نداشتن آگاهی از یک موقعیت یک‌سری از کارها رو انجام می‌دیم پس روی سخنم با اطرافیان و همینطور والدین فرزندپذیر هستش.
سوال‌هایی که سوال نیست یا اگه نپرسیم قشنگ‌تره: معمولا تا به فردی گفتیم قصد فرزندپذیری داریم پرسید چرا؟ یا گفت حالا انشاالله بچه‌ی خودتون. بچه‌دار نمی‌شید؟ ایراد از کدومتونه؟ ( ایراد؟!) و…. بعد از اومدن فرفری هم در مورد گذشته و والدین زیستی‌اش. چقدر خوبه که این مدل تصمیم‌ها و مسایل رو واگذار کنیم به خود خانواده‌ها و اگه قصد همراهی و پشتیبانی‌شون رو نداریم روبه‌روشون هم نایستیم.
عزیزان‌مهربونم می‌دونم چقدر دلتون پر می‌زنه برای دیدن و درآغوش گرفتن این کوچولوهای تازه‌وارد اما این چندتا نکته رو گوشه‌ی ذهن‌تون داشته باشید اینکه همه‌چیز برای این فسقلی‌ها، جدید و عجیب و غریبه. از آشپزخونه و ماشین لباس‌شویی و ظرف شستن گرفته تا انبوه خاله و دایی و عمه و عمو و…پس بذاریم کم‌کم محیط جدیدش رو کشف و بهش عادت کنه. یک یا دو نفره به دیدنش بریم. اولش اصلا به روی خودمون نیاریم حضورش رو تا خودش کم‌کم بهمون نزدیک بشه. جمعیت معمولا سردرگم و مضطربش می‌کنه. این کوچولوها اول‌هاش نمی‌تونند فرقی بین والدین خودشون با بقیه فامیل بذارند پس ممکنه بغل هر کسی برن، اگه این جور شد بعد از یه کوچولو بازی هدایتش کنید پیش والدینش. این جوری هم زودتر رابطه‌ی عاطفی‌اش با مامان‌وباباش به وجود میاد و هم دیگه زود به همه اعتماد نمی‌کنه و راه برای سواستفاده‌های مختلف مثل جنسی در آینده بسته می‌شه. در حضور خودش درباره‌اش پرس‌وجو و گفتگو نکنید. شاید فکر کنیم متوجه نیست یا حواسش نیست اما معمولا همه رو متوجه می‌شه ولی نمی‌دونه چطور عکس‌العمل نشون بده. اوایل ممکنه خیلی گریه کنه یا زیاد بخوابه یا خیلی غذا بخوره یا یک‌سری عادت به ظاهر عجیب داشته باشه که خوب ما اصلا بهشون توجه نمی‌کنیم که مثلا همش عادیه.
و مهم‌تر اینکه بچه‌ها اصلا احتیاج به ترحم ندارند بلکه احتیاج به همراهی و همکاری دارند برای درک و هضم موقعیت جدید زندگی‌شون.پس اگه در انتظار عضو جدید و بامزه‌ی فامیل‌تون هستید یا تازه اومده پیش‌تون این نکته‌ها رو لطفا حتما رعایت کنید.
